నేను స్కూలుకెందుకు వెళ్ళాల్సి వచ్చిందంటే........!

చదువు వచ్చి మన మీద పడినా మనం వెళ్ళి చదువు మీద పడినా మనకే నష్టం.
చదువు రాకపోవటం ఒక యోగం
చదువుకోనక్కర్లేకపోవటం ఒక భోగం
చదువుకోవాల్సిరావడం ఒక త్యాగం
*************************************************
చిన్నప్పుడు ఇలా పైత్యం కలిపిన కపిత్వాన్ని చెప్పేంత తెలుగు రాదాయే... అందుకే బడి అన్న మాట వినగానేకాళ్ళు చేతులు కొట్టేసుకుంటూ, కింద పడి దొర్లేస్తూ చదువు మీద నా నిరసనని తీవ్రంగా తెలిపేదాన్ని. అయినా సరే ఏ మాత్రం జాలి లేకుండా మా నాన్న ఎత్తి ఏట్లో పడేసినట్టు ఎత్తుకుని మరీ బళ్ళో పడేసేవారు.అదీ కాకుండా, మా అన్నయ్యకి ఎప్పుడూ వంద జ్వరం వుండేది. అందుకే ఎవరైనా మీ అన్నయ్య స్కూలుకెందుకు వెళ్ళట్లేదని అడిగితే "మరేమో మా అన్నయ్యకి జ్వరం ఇంచక్కా" అని చెప్పేదాన్ని. మా అమ్మేమో "చీ తప్పు ఇంచక్కా అనకూడదు. మా అన్నయ్యకి జ్వరం పాపం అని చెప్పాలి" అని కోప్పడేది.

అప్పటికీ తెలివిగా పొద్దున్న లేవగానే "అమ్మోయ్.. అమ్మోయ్..! నాకు జ్వరం వచ్చేసింది. నేను స్కూలుకెళ్ళను" అనేదాన్ని. వెంటనే నాన్న వచ్చి "బాబోయ్.. బాబోయ్ జ్వరమా అమ్మలు" అని ధర్మామీటరు తీసుకొచ్చేసేవాళ్ళు. ఆ దొంగ ధర్మామీటర్ ఎప్పుడూ అన్నయ్య పార్టీనే..వాడికి పాపం (ఇంచక్కా) 100 జ్వరం చూపించేది. నాకు మాత్రం అస్సలు జ్వరమే లేదని చూపించేదాన్ని. జ్వరం వుందని చూపించవా.. చూపించవా అని బతిమాలినా సరే చూపించేది కాదు. అందుకే దాని మీద బోలెడు కోపం వచ్చేసి డామ్మని కింద పడేసాను. అప్పుడు నాన్న "అల్లరిపిల్లకానా..! నీకు గారం ఎక్కువయిపోయింది. అసలు చెప్పిన మాట వినట్లేదు. పద స్కూలుకి" అని కళ్ళెర్రచేసి నన్ను భయపెట్టేసారు.

ఇంక అప్పట్నుంచి పోనిలే అని వాళ్ళ కోసం స్కూలుకెళ్ళేదాన్ని. అప్పుడు కూడా నా అభిప్రాయాలకి విలువిచ్చేవాళ్ళు కారు. "స్కూలుకెళ్ళడానికి నాకు బలం కావాలి. గిన్నెలో వున్నదంతా నా ప్లేట్లో పెట్టేయ్. మొత్తం నేనే తింటాను" అని గాట్టిగా ఏడ్చినా సరే అమ్మేమో "నువ్వు తినవు. ఏడ్వవు. అంతా ఎంగిలి చేసి అక్కడ పెడతావు." అని కొంచెమే పెట్టేది.
స్కూలుకెళ్ళాక బోలెడు సమస్యలు, ఆకలేస్తే బొటనవేలు నోట్లో వేసి చీక్కూడదు. నిద్రొస్తే బరా బరా బుర్ర గోక్కోకూడదు. ఇంకా తిక్క లేస్తే పక్కన కూర్చున్న పిల్లని గట్టిగా గిల్లకూడదు. నెమ్మదిగా కూడా గిల్లకూడదు అనుకోండి. పలకం, బలపం అరిగిపోయి, చేతులు నొప్పెట్టేవరకూ అక్షరాలు దిద్దుతూనే వుండాలి.ఒకసారి అలానే ఏదో దిద్దుతున్నాను. ఈలోపు మేస్టారు బయటకి వెళ్ళారు. ఎందుకో నా పక్కన పిల్ల నన్ను గిల్లుతుందేమోనని అనుమానంగా అనిపించింది. అందుకే ముందుజాగ్రత్తగా నేనే గట్టిగా గిల్లేసాను. అదేమో మేస్టారు చూసేసారు.

"ఓయ్ అమ్మాయి పలక తీసుకుని ఇటు రా.." అని పిలిచారు. వెళ్ళాక, పలక తీసుకుని దాని మీద అక్షరాలన్నీ చెరిపేసి " నేను దిద్దించిన అక్షరాలు ఇప్పుడు చూడకుండా రాయి" అన్నారు. నాకేమైనా భయమా..! గబా గబా రాసేసి ఆయనకి చూపించాను. "ఏంటివి" అని అదిగారు. ""అ ఆ"లు అని చెప్పాను ధైర్యంగా. "అక్షరాలు రాయమంటే పిచ్చి గీతలు గీస్తావా..? మొద్దు పిల్ల. చెయ్యి పెట్టు" అన్నారు. చెయ్యి పట్టాక స్కేలిచ్చుకుని టపీ టపీమని రెండు కొట్టారు. దాంతో మేస్టారి మీద కోపం వచ్చి ఆ రోజంతా ఏడుస్తూనే వున్నా..అమ్మకి చెప్తే అయ్యోపాపం అనకపోగా "నువ్వు బాగా చదువుకోవాలి అని కొట్టారు." అంది.నన్ను మొద్దు పిల్ల అన్నారన్నా పట్టించుకోలేదు. వీళ్ళని నమ్ముకుంటే లాభం లేదని ఆ రాత్రంతా తీవ్రంగా ఆలోచించాను.చించగా చించగా బంగారంలాంటి అవిడియా బుర్రలోకి వెలిగేసింది......

మర్నాడు అమ్మ చూడకుండా నా పుస్తకాల సంచీలో కొన్ని బొమ్మలేసుకుని బుద్దిగా స్కూలుకి బయదేరేసాను. మా ఇంటి సందు దాటి, కొంచెం దూరం నడవగానే సుధ పిన్ని వాళ్ళ ఇల్లు వచ్చింది. వాళ్ళింట్లోకి వెళ్ళాను. సుధ పిన్నితో "పిన్నీ నాకు బోల్డు జ్వరం. అమ్మ మీ ఇంటికెళ్ళి గిరీషుతో(వాళ్ళ రెండేళ్ళ బాబు) ఆడుకొమ్మంది" అని చెప్పాను. ఇంచక్కా నా బొమ్మలతో,ఆ బాబుతో ఆడుకుని నా తెలివితేటలకి మురిసిపోతూ, ఎగురుకుంటూ ఆనందంగా స్కూలు వదిలే టైముకి ఇంటికొచ్చేసాను. ఆ ప్లానేదో భలే వుందనిపించేసి,రోజూ వెళ్ళిపోతే పిన్నికి అనుమానం వస్తుందన్న భయం కూడా లేకుండా, రెచ్చిపోయి రెండో రోజు కూడా వెళ్ళిపోయాను.కానీ ఆ రోజే నా జీవితం ఒక దారుణమైన మలుపు తిరగబోతుందని నాకు తెలీదు..తెలిస్తే వెళ్ళేదాన్ని కాదేమో..! ఇంటికెళ్ళేసరికి అమ్మ గుమ్మం దగ్గరే నుంచుంది.

ఎత్తుకుని డైరెక్టుగా చీకటి గదిలోకి తీసుకెళ్ళింది. నాకు విషయం అర్ధమయ్యేలోపే "అబద్దాలు ఆడతావా..? అబద్దాలు ఆడి స్కూల్ మానేస్తావా..? అని చేతుల మీద, కాళ్ళ మీద, వీపు మీద ఒకటే బాదుడు. అసలే నాకు తెల్సీ మా అమ్మ కొట్టడం మొదటిసారి, దెబ్బలు తప్పించుకోవడంలో పెద్దగా అనుభవం లేదు. అందునా చీకటి గది. నెక్స్ట్ దెబ్బ ఎక్కడ పడుతుందో ఊహించి చేతులు అడ్డు పెట్టుకుంటూ, మెలికలు తిరిగిపోతూ,గాట్టిగా ఏడుస్తూ కాసేపు డిస్కో డాన్సే డిస్కో డాన్స్. కాసేపటకి నీరసం వచ్చి డాన్స్ ఆపేసి, ఏడుపు మానేసి, తప్పు ఒప్పేసుకుని "ఇంకెప్పుడూ స్కూల్ మానను. అబాద్దాలు ఆడను. ఇంక కొట్టద్దమ్మా..!" అని బతిమాలటంతో బతికిపోయాను.

అలా నా మాస్టర్ ప్లానులోని ఒక బుల్లి ఫ్లా వల్ల,సుధ పిన్ని నాకు చేసిన అన్యాయం వల్ల, స్కూలో జైలులా, చదువో కష్టాల చెరువులా ఎంత అనిపించినా మా అమ్మ వీర ఉతుకుడుని దృష్టిలో వుంచుకుని అప్పట్నుంచి ఒళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని బుద్దిగా స్కూలుకెళ్ళాల్సి వచ్చింది పాపం నేను......