Friday, May 7, 2021

కరోనా కల్లోలం

 ఎటు చూసినా ఒక రకమైన భయం, నిరాశ, నిస్పృహలు. ఏ నిముషంలో ఎం జరుగుతుందో, ఏ క్షణాన ఎం వింటామో అన్న భయంతో వణికిపోతున్నాము. ఈ మాయదారి కరోనా మనిషిని పీల్చి పిప్పి చేస్తోంది. ఆశల్ని ఆవిరి చేస్తుంది. చాలా భయంకరమైన రోజులు ఇవి. ఎప్పుడు లేదింత నైరాశ్యం .  

దగ్గరగా చావు చూసినపుడు, ఒక్కసారి నిద్ర లేస్తాము. మనకూ అలా అవ్వచ్చనే ఊహ చాల భయానకంగా అనిపిస్తుంది.  ఇదే శస్మాన వైరాగ్యం. చాలా మంది పోతున్నప్పుడు మనమూ పోతామని లేదు. అందరూ బాగున్నపుడు మనం బాగుంటామని లేదు. ఈ విషయం కరోనా కల్లోలం తగ్గాక  కూడా గుర్తు పెట్టుకుందాము.  మరణం అనేది అందరికీ తప్పదు. ఎవ్వరం ఇక్కడే ఉండిపోము.  అందుకే మంచి చేద్దాము.  కుదిరితే సాయం చేద్దాము. లేని పోనీ కక్ష్యలు కార్పణ్యాలు వద్దు.  ఊరికే మాటలు అనొద్దు. ఆవేశకావేశాలు అస్సలొద్దు. మన జీవితంలో ప్రతిరోజూ దేవుడిచ్చిన గిఫ్ట్. కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుందాము. ప్రతినిముషం అర్ధవంతంగా గడుపుదాము. మన వాళ్లందరికీ అందమైన జ్ఞాపకాలు మిగిలుద్దాము. మన పిల్లలకి మంచి విలువలు ఇద్దాము. 

Thursday, May 6, 2021

ఏమి అయిపోయాను ఇన్నాళ్లు?

 ఏమి అయిపోయాను ఇన్నాళ్లు? వున్నాను నా అంతర్ముఖంలో దాక్కున్నాను.  ఏదో అంతర్మథనంలో మునిగి తేలాను.  పారిపోయానా నేను? కాదు నన్ను నేను వెతుక్కుంటున్నాను. ఒక నిముషం దొరుకుతాను. మరు నిముషం అందకుండా జారిపోతాను. నాకు నేనే అర్ధం కాను. నాలోనే వంద పార్శ్వాలు. నాలోనే వేల గొంతులు. 

నన్ను నేను చేరేందుకు నాలో నేను నాతో  నేను ప్రయాణం చేస్తున్నాను. ప్రయాణం పూర్తవ్వలేదు కానీ గమ్యం కోసం ఆరాటం లేదు. నాతో నాకు పోరాటం లేదు. నా మీద నాకు నిర్లిప్తత లేదు. నా మీద నాకు అపనమ్మకం లేదు. నేనంటే నాకు అసహనం లేదు.  ఇప్పుడిప్పుడే నాతో నాకు స్నేహం చిగుర్లు వేస్తోంది.  నేను నాకు పరిచయం అవుతున్నాను. నేను నాకు అర్ధం అవుతున్నాము. వేరెవరూ తమ ప్రతిబింబాలన్నీ అద్దంలో చూపించి నమ్మేసేదాన్ని. ఇప్పుడు నేను నాకు తెల్సు. నేను ఏది కాదో కూడా తెల్సు.  నావి ప్రతిబింబాలకి దూరంగా, నాతో నేను దగ్గరగా. ఇదేనేమో సంతోషం అంటే. 

నాతో నాకు స్నేహం.

నేనే నాకు మోదం .

నాలో నాకు హర్షం .


 

Saturday, April 25, 2020

సమయం

మనసు మాటుల్లో దాగున్న ఊసులకి ఊపిరి పోసే సమయం వచ్చింది. 
గుండె లోతుల్లో గుట్టుగా దాగున్న గేయాలకి బాణీ కట్టే సమయంవచ్చింది.
 హృదయం అంచుల్లో ఊగిసలాడుతూన్న ఊహలన్నిటికీ ఉప్పెనలా ఎగిసిపడే సమయం వచ్చింది. 
కనురెప్పల్లో దాగున్న కలలన్నీ వేకువని చూసే సమయం వచ్చింది. 
మది సొదల్లో కథలల్లె అల్లరికి రెక్కలు వచ్చి ఎగిరే సమయం వచ్చింది. 
సమయం మర్చిపోయి నదిలా పరుగులెత్తి, అలలా ఎగిసి పడి, ఆకాశం అందుకునే సమయం వచ్చింది.