ఆడుతూ.. పాడుతూ.. అల్లరి చేస్తూ...!

ట్రైన్ రాజమండ్రి వచ్చేసింది. గోదావరి గాలి మృదువుగా, చల్లగా తాకుతుంటే నా మనసుకి భలే హాయిగా అనిపించింది.ట్రైన్ దిగి అమ్మమ్మ ఊరు వెళ్ళడానికి ఎర్ర బస్ ఎక్కాము. హైదరాబాదులో దూరపు చుట్టంలా వున్న స్వేద బిందువులు నుదిటి పై చేరి పలకరింతలు మొదలెట్టాయి.

చుట్టాలొచ్చారు మర్యాద చెయ్యాలి అని కరెంటోడు టపీమని కరెంట్ తీసేసాడు.మాకు గాలి కావాలి దేవుడోయ్ అనుకుంటూ విసనకర్రలు తీసుకుని ఊపటం మొదలుపెట్టాము. ఇంక ఊపే ఒపిక లేదు అని ఏడుస్తుంటే, ఇప్పట్లో గాలే రాదన్న టీవీలో వచ్చే గాలి గన్నారావు గాలి తీసేస్తూ బోలెడంత గాలి వీచటం మొదలుపెట్టింది. అబ్బ ఎంత గాలో దాంతో నాకూ ఎగిరిపోవాలి అనిపించింది. గాలి మాత్రం ఏదో దుమ్ము,ధూళి, ఇలియానా, కరీనాలాంటి లైట్ వెయిట్ లేపమంటే లేపుతా కానీ నిన్ను లేపటం నా వల్ల కాదమ్మా అని చెప్పేసింది. సుత్తి గాలికి బొత్తిగా మొహమాటం లేదు.

నేను అలిగినానని నన్ను చల్లబర్చడానికి వర్షాన్ని పంపించింది. మండువాలో వర్షం, పెరట్లో వర్షం, వీధి అరుగుల మీద వర్షం. వెళ్ళి తడిసి ముద్ద అయిపోయాలి అనిపించింది. అలా వీధి అరుగు మీద అడుగుపెట్టానో లేదో జ్వరం, జలుబు, తలనొప్పి, దగ్గు అని నన్ను ఆపేసారు. ఇంకేం చేస్తాం, కాళ్ళు, చేతులు తడుపుకుని సంతోషపడుతుంటే పడవలు వెయ్యాలన్న గ్రేట్ అవిడియా వచ్చింది. అప్పటికప్పుడు మరిచిపోయిన పడవల తయారీ విధానాన్ని మా పిన్ని కూతురి దగ్గర నేర్చేసుకుని వర్షం నీటిలో వేసేసాను. దొంగ పడవలు. వేసిన చోట నుంచి మిల్లీ మీటరు కూడా కదల్లేదు. టైటానిక్కే కాస్త నయం. కొంచెం దూరం అయినా వెళ్ళింది. మన పడవలు వేసిన చోటే మునిగిపోయాయి. తర్వాత అమ్మ చెప్పిద్ని కత్తి పడవలు వెయ్యవే కత్తిలా దూసుకెళ్తాయని. కానీ సోది వర్షం అప్పటికి ఆగిపోయింది. ఎంత కంగారో..!

ఇంక సరదాగా అందరం కల్సి నాలుగు గవ్వలాట గలగలలాడించాలని తీర్మానించేసాం. గవ్వలు నాలుగు, మన చెయ్యి పెద్దది. చెయ్యెందుకు పేర్చకుండా ఊరుకుంటుంది. ఎనిమిది పడాలంటే కొంచెం కష్టం కానీ నాలుగు అంటే మన చేతుల్లో పని. గవ్వల్ని అలా సుతారంగా చేతిలో కదిలిస్తూ, వాటి వంక చూస్తూ, చూడనట్టు నటిస్తూ, మన కావాల్సిన విధంగా అమరగానే, టక్కున నేల మీదకి వేసేయడమే. నేను అలా అలా మంచి మంచి (దొంగ) పందేలు వేస్తూ, మధ్యలో దొరికిన వాళ్ళని దొరికినట్టు చంపేస్తూ విజయవంతంగా దూసుకువెళ్ళిపోతుంటే , మా కజిన్స్ ఇద్దరూ కళ్ళల్లో నిప్పులు పోసుకున్నారు(ఇది కానీ చదివితే ఆ నిప్పులేవో నా మీద పోస్తారు) "విద్యక్కా నువ్వు బాగా మోసం చేస్తున్నావు" అని నా మీద లేని పోని అభాండాలేసేసి నా మీద అలిగి ఆడటం మానేసారు.

ఇలా కాదని మా అమ్మ ఒక ఉచిత సలహా ఇచ్చింది. ఎనిమిది గవ్వలాట ఆడదాము. ఎనిమిది పేర్చాలంటే విద్యక్కకి ఎలానూ చెయ్యి సరిపోదు అంది. సరే అని మొదలుపెట్టాము. నిజంగానే పేర్చడం పరమ కష్టంగా వుంది. ఎనిమిది ట్రై చేస్తే, ఏడు, ఆరు ట్రై చేస్తే అయిదు పడుతుంది ఘోరంగా. పోనీ ఆరు పడుతుందని ఏడు పేరిస్తే ఏడే పడుతుంది చెత్తగా.దానికి తోడు ఆకలిగా వున్న పులుల్లా ఒకళ్ళని ఒకళ్ళు చంపేసుకోడం ఒకటి. అనకూడదు కానీ మాలో ఒక మంచి ఫ్యాక్షనిష్టు దాగున్నాడు. మా పగలు, ప్రతీకారాలతో ఆట ఎంతకీ తెమలకపోయేసరికి మా అమ్మకి చిరాకేసి ఒక శాంతి ఒప్పందం చేసి పారేసింది. ఇంక చంపుకోవడాలు లేవని. అప్పుడు చూడాలి మా మొహాలు. ఫ్యాక్షనిష్టు చేతిలో కత్తులు, బాంబులు లాగేసుకుంటే ఎలా అవుతుందో అలా అయిపోయాయి. అలా మా ఆటని లేడీ విలన్ లేని డైలీ సీరియల్లా నీరసంగా ముగించేసాము. ఫలితాలు అడగొద్దు. ఎందుకంటే నేను పెద్ద మనసుతో పేర్చకుండా (పేర్చలేక) ఓడిపోయి వాళ్ళని గెలిపించాను అని గొప్పలు చెప్పుకోవడం నాకస్సలు ఇష్టం వుండదు.

గవ్వల గలగలలు అయ్యాయి.తర్వాత కేరం బోర్డ్ మీద పడ్డాము. మన ప్రతిభ ఎవ్వరూ గుర్తించటం లేదు కానీ లేకపోటే ఈ ఆటలో మనకి తోపుడు విభాగం కింద అర్జున అవార్డ్ ఇవ్వచ్చు. హోల్, కాయిన్ ఒకదానితో ఒకటి సంబంధం లేకుండా వున్నా ఆ రెండిటినీ ఒక చోటకి చేర్చే(తోసే) సమర్ధత నాకు (నా చేతికి) వుంది. నా ఇష్టారాజ్యంగా తోసేస్తుంటే మా మావయ్య కూతురికి మండిపోయి (కడుపు మంట!) వదినా ఎందుకంత కష్టపడిపోతావు, కాయిన్ని చేత్తో తీసి హోల్లో వేసెయ్ అంది. వీళ్ళు మరీను. మరీ అంత దారుణంగా నేనేలా.... ఆడ...గలను అసలు.నాకసలే మొహమాటం ఎక్కువ.

ఈలోపల మా అన్నయ్య బ్లఫ్ ఆడదాము రండి అన్నాడు. "పేకాటా శివా శివా, మన ఇంటా వంటా వుందా" అని చెంపలేసుకున్నాను. ఇంతలో పక్క నుంచి మా పిన్ని "జీవించింది చాల్లేవే, తాతయ్య బయటకి వెళ్ళారు" అంది. అంతే అందరం పేకముక్కలేసుకుని గుండ్రటి బల్ల సమావేశానికి సిద్దం అయిపోయాము. ఒక ముక్క వేసి వేరే ముక్క వేసామని అబద్దం చెప్పి, అందరిని అదే నిజమని నమ్మించి ముంచేయాలి. కానీ ఇక్కడా నాకు అన్యాయం జరిగింది.అందరూ కల్సి నాకు న్యాయంగా దక్కవల్సిన గుర్తింపు దక్కనివ్వలేదు. నేను ఎంతో ఆటబద్దంగా ఆడి గెలుస్తున్నా, "నువ్వే ఆటలోనైనా బాగా కిరికిరిలు చెయ్యగలవు. అందుకే ఈ అటలో నువ్వు గెలిచినా లెక్కలోకి రాదు" అని నన్ను... నన్ను... ఆటలో అరటిపండులా తీసిపారేసారు. ఇంత కన్నా పెద్ద ఘోరం నేనెక్కడా చూళ్ళేదమ్మా. అయినా వీళ్ళకి బొత్తిగా స్పోర్టివ్ స్పిరిట్ లేదు బాబు.అందుకే అన్నారు న్యాయంగా ఆడే రోజులు అస్సలు కాదని........ కలికాలం.