మనసున మనసై - I (కథ)

ఇది నా మొదటి కథ. మొదటి అడుగులో పొరపాట్లు, తడబాట్లు సహజం. వాటిని సరిచేసుకోవడానికి మీ అందరి అభిప్రాయాలు, సలహాలు, విమర్శలు అందిస్తారని ఆశిస్తూ...

#######

చల్లగాలి, అందమైన ఆకాశం, ఎక్కడ నుంచో వస్తున్న మల్లెపూల సుగంధం అన్నీ కలగలిపిన అందమైన వేసవి సాయంత్రాన్ని ఆస్వాదిస్తూ, నెమ్మదిగా నడుస్తుంది కీర్తి. రోడ్డుకి అవతల పక్కన కీర్తికి సమాంతరంగా ఒకబ్బాయి నడుస్తున్నాడు. ఫాలో చేస్తున్నట్టు అనిపించింది. ముందు ఈ అబ్బాయిలంతా ఇంతే, ఒంటరిగా వున్న అమ్మాయిని అల్లరి పెట్టాలి అనిపిస్తుంది అని అనుకోగానే బోలెడంత కోపం వచ్చేసింది. మొహం చాలా చిరాగ్గా పెట్టి, నిప్పులు కక్కే చూపులతో ఆ అబ్బాయిని కాల్చేసేలా చూసింది. అయినా ఆ అబ్బాయి అదేమీ పట్టనట్టు అలానే వస్తున్నాడు. చూపుల చురకలు పనిచెయ్యకపోయేసరికి విపరీతమైన భయం వేసింది. దాంతో వడిగా వడిగా నడవటం మొదలుపెట్టింది.అవతలి మనిషి అడుగుల వేగం పెరగలేదు. వెనక్కి తిరిగి చూసింది.నడుస్తూ నిద్రపోతున్నాడో, నిద్రలో నడుస్తున్నాడో అతనికే తెలియనంత పరధ్యానంగా నడుస్తూ, ఆ అబ్బాయి లోకంలో అతను వున్నాడు.

వెంటనే కీర్తికి తన అనవసరమైన కంగారుకి నవ్వు, ఆ అబ్బాయంటే కాసింత జాలి, ఎందుకలా వున్నాడో అన్న కుతూహలం ఒకేసారి కలిగాయి.కీర్తి గురించి క్లుప్తంగా చెప్పాలంటే,హాస్టల్లో వుంటూ ఇంజినీరింగ్ ఆఖరి సవత్సరం చదువుతుంది.గోపాలరావుగారి అమ్మాయి అంజలికి స్కూలు తెరిచేనాటికి పాఠాలు బెంగ, తనకి కాలేజీ తెరిచేసరికి ఫీజులు బెంగ లేకుండా వుండేందుకు కీర్తి అంజలికి ట్యూషన్ చెప్పడానికి తన వేసవి శెలవలకి సెలువిచ్చేసి,హాస్టల్లోనే వుండిపోయింది. గోపాలరావుగారి ఇంటి లోపలకెళ్ళి, గేటు మూస్తున్నప్పుడు కీర్తి చూపులు మళ్ళీ తను వచ్చిన దారిని పరికించాయి. సరిగ్గా అదే సమయానికి ఆ అబ్బాయి ఎదురింటి గేటు తీసి లోపలికి వెళ్తున్నాడు. ఇతనేంటి, ఇప్పుడేంటి, ఇక్కడేంటి,అస్సలు సంగతేంటిలాంటి ప్రస్నలతో, కూతహలం ఇంకాస్త బలపడే క్షణంలో ముక్కొ మొహం తెలియనని వాడి కోసం ఇంత ఆలోచన అవసరమా అని అనిపించింది. దాంతో ఆ అలోచనలని గుమ్మం దగ్గరే వదిలిపెట్టేసి ఇంట్లోకి అడుగుపెట్టింది.

మర్నాడు మళ్ళీ అదే సమయానికి కీర్తి అదే దారిలో అంజలి వాళ్ళింటికి వెళ్తుంటే,ఆమె వెనకాలే ఆ అబ్బాయి. అప్పటి నుంచి ప్రతి రోజు ఒకరు ముందు, ఒకరు వెనక, లేకపోతే దారికి ఆ పక్క ఒకరు, ఈ పక్క ఒకరు.వెళ్ళే సమయం, వెళ్తున్న దారులు, వెళ్ళాల్సిన చోటు ఒకటే అవ్వడంతో, రోజూ మాటలు లేని మౌనంలో కలసి నడవడం ఇద్దరికి అలవాటు అయిపోయింది.

********

ఒక నెల రోజులకి,ఆ అబ్బాయి ఇద్దరి మధ్య వున్న మొహమాటం గోడల్ని దాటి, కీర్తిని చూసి చిన్నగా నవ్వాడు.నెల రోజుల ముఖ పరిచయం కీర్తికి అతనంటే కాస్త మంచి అభిప్రాయమే కలిగించటంతో, అతని నవ్వుల పలకరింపుకి ప్రతిగా తన చిరునవ్వుని సమాధానంగా పంపించింది. వెంటనే "హాయండీ, నా పేరు రఘు. మీ ఎదురింట్లో వుండే పిల్లలకి ట్యూషన్ చెప్తాను" అన్నాడు నవ్వుతూ. "అయ్యో అది మా ఇల్లు కాదండి. నేనూ వాళ్ళ అమ్మాయికి ట్యూషన్ చెప్తాను" అంది తెగ కంగారు పడిపోతూ. ఆ మాట వినగానే అతని ముఖంలోని నవ్వుల విస్తీర్ణం ఇంకాస్త పెరిగింది. "ఐతే ఒకే గూటి పక్షులం అన్న మాట. నేను ఎమ్మెస్సీ మాథ్స్ ఫైనల్ ఇయర్ చదువుతున్నా" అన్నాడు.

"ఎమ్మెస్సీ మాథ్స్ ..!" అంది కాసింత ఆశ్చర్యం, మరికొంత నిరుత్సాహం కలగలిపిన కంఠంతో. కీర్తి కంఠంలో పలికిన నిరుత్సాహనికి అర్థం ఆమెకే అర్థం కాలేదు. రఘు మాత్రం ఇలాంటి ప్రశ్నలు, ప్రతిస్పందనలు తనకి కొత్తేమీ కాదన్నట్టు చిన్నగా నవ్వి చెప్పాడు "నాకు లెక్కలంటే చిన్నప్పటి నుంచి చాలా ఇష్టం." "ఓహో. మరి ఫ్యూచర్ ప్లాన్స్ ఏంటి?" ఈ విషయం తనకి అనవసరమేమో అనిపించినా అడిగింది.

"ఏముంది సివిల్స్ ప్రిపేర్ అవుతున్నాను. నా సర్వశక్తులు ఉపయోగించి, చేయగలిగినన్ని దండయాత్రలు చేస్తాను. జయించానా సరే సరి. లేదా లెక్కల మాస్టారిని అవుతాను" అన్నాడు చాలా ఈజీగా. తనని తాను తెల్సుకుని,లోకంతో సంఘర్షణ పడకుండా, తన జీవిత గమ్యం, గమనం నిర్దేశించుకుని, ఆ దిశగా ప్రయాణించేవాళ్ళంటే కీర్తికి చాలా గౌరవం. అదే సమయంలో, తన మనసులోని వెలితిని వెలికి తీస్తారని కాసింత భయం.

"మరి మీ సంగెతేంటి..?" అని రఘు అడగ్గానే అర క్షణం కూడా ఆలోచించకుండా " ఏముంది. ఇంజినీరింగ్ అయిపోగానే,ఏదో ఐ.టి కంపనీలో ఉద్యోగం తెచ్చుకుని హాయిగా సెటిల్ అయిపోవడమే" అని మనసులో వున్నది మాటల్లోకి మార్చేసింది. ఆ మాట వినగానే నడుస్తున్న వాడల్లా ఆగి, ఓ చిన్న నిట్టూర్పు విడిచి "మిమ్మల్ని చూస్తే అందరిలా కాకుండా, కొంచెం భిన్నంగా ఆలోచిస్తారేమో అనిపించింది.కానీ మీరు కూడా అందరిలానే ఆలోచిస్తున్నారు. మీరు చదివే ఇంజనీరింగ్ మిమ్మల్ని ఇలా మార్చేస్తుందా..?" అన్నాడు.

ఆ మాటలు కీర్తి ఇగోని తాకాయి. తన గురించి ఏం తెల్సని అందరి కన్నా భిన్నం అని అనేసుకుంటాడు. ఇప్పుడు తన మాటల్లో ఏమి లేదని, అందరిలాంటిదే అని మొహం మీదే అనేస్తాడు అని కోపంతో ఉడికిపోతూ "ఎవ్వరి కలలు, ఆశలు వాళ్ళకుంటాయి. ఇన్నాళ్ళు కష్టపడ్డ వాళ్ళు, మంచి ఉద్యోగం తెచ్చుకుని సుఖపడాలి అనుకోవడంలో తప్పేంటి..? అయినా అందని ద్రాక్ష పుల్లన" అంది. "ఏమో కావచ్చు." అన్నాడు పరమ కూల్ గా. అలా అనడం కీర్తిని ఇంకా బాధపెట్టింది. వాదించడమో, తిరిగి తనని ఇంకో మాట అనడమో చేస్తే బావుణ్ణు అనిపించింది. ఆ రోజు అలా ఓ చిన్న భేధాభిప్రాయంతో ముగిసింది.

మరసటి రోజు పలకరింపుగా నవ్వాడు. ఏమీ జరగనట్టే వున్నాడు. కీర్తి కూడా నవ్వి, తనే మాటలు కలిపింది. ముందటి రోజు వాడి చర్చని దృష్టిలో పెట్టుకుని ఇద్దరూ సొంత విషయాల జోలికి పోలేదు. మామూలు విషయాలే మాట్లాడుకున్నారు. కొందరి పరిచయంలో మనకి మనమే కొత్తగా పరిచయం అవుతాము.రోజులు గడిచేకొద్దీ,రఘు విషయంలో కీర్తికి అలానే అనిపించింది. ఇద్దరి ఆలోచనలు, అభిరుచులు దగ్గరిగా వుండటంతో బోలెడన్ని విషయాలు దొరికేవి మాట్లాడుకోవడానికి. కొన్ని విషయాలు వివరించేది, కొన్ని వాదించేది, కొన్ని సార్లు అరిచి తనే కరెక్ట్ అని ఒప్పుకోవాలని గొడవ చేసేది. అప్పటివరకు తనలో అన్ని ఆలోచనలు, అభిప్రాయాలు, అంత ఆవేశం, ఆరాటం దాగి వున్నాయని కీర్తికే తెలియదు.

********