క క క కళ్ళజోడు.....

కొన్ని బంధాలు దృఢమైనవి. ఎంత దృఢమైనవంటే ఎలా చెప్తాను? భూకంపాన్ని రిక్టరు స్కేలుతో కొలిచినట్టు బంధాల దృఢత్వాన్ని అంత వీజీగా కొలవలేము. అవి అంటుకుంటె వదల్నై తుమ్మజిగురులా, బంకమన్నులా మనల్ని అలా అంటిపెట్టుకుంటాయంతే. అలాంటి ఒక విభిన్న, వినూత్న, విలక్షణ, వైవిధ్యమిన బంధాన్ని మీకీరోజు పరిచయం చెయ్యబోతున్నా. ఆ బంధమే నాదీ, నా కళ్ళజోడుదీ. నాకు నా చిన్నప్పుడు కళ్ళజోడంటే విపరీతమైన ఆరధనా భావం వుండేది.కళ్ళ జోడంటే ఎందుకంత ఆరాధనా భావమంటే

1) సినిమాల్లో లాయర్లు, మేస్టార్లు, డాక్టర్లు కళ్ళజోడు పెట్టుకునేవారు
2) మాయదారి మల్లిగాడికి, సోగ్గాడికి, దసరాబుళ్ళోడికి కళ్ళజోడు వుండేది కాదు.
3) ఎక్కువ మాట్లాడకుండా, వాళ్ళావిడ అరుస్తున్న పట్టించుకోకుండా, ఎప్పుడూ పేపర్ చదువుకుంటూ(చదువుతున్నట్టు నటిస్తూ!) అపర మేధావిలా కనిపించే పక్కింటి తాతగారికి పేద్ద, పేద్ద, బండ, బండ కళ్ళద్దాలు వుండేవి
4) అశోకుడు చెట్లు నాటించాడు, వాటి మొక్కలకి ఎంటీ రామారావు నీళ్ళు పోయించాడని చరిత్రని, రాజాకీయాలని కలిపి ఖూని చేసేస్తూ మా బుర్రలని గరిటెతో తినేసే మా సోషల్ మేస్తార్కి కళ్ళజోడు వుండేది కాదు
5) కష్టపడి నాలుగు రాసాను కదా..! కళ్ళజోడు మీద నాకున్న ఆరధనా భావాన్ని ఒప్పేసుకోవచ్చు కదా..!

పై కారణాల వల్ల కళ్ళద్దాలు మేధావితనానికి ప్రతీక, పదునైన మెదడుకి వుండాల్సిన అర్హత,చురకైన బుర్రకి ఆభరణంలాంటి వెర్రి వెర్రి నమ్మకాలతో నా తలకాయ్ నిండి పుండయిపోయింది. అలా కొన్నేళ్ళపాటు మూగగ కళ్ళద్దాలాని ఆరాధించగా, ఆరాధించగా దేవుడు నా ఆరాధనని మెచ్చి, నా మేధావితనం నచ్చి ఒక కళ్ళజోడుని ప్రసాదించాడు. ప్రసాదించడం అంటే డైరెక్టుగా కాదన్న మాట దేవుడు కదా! అందుకని నాకు బాగా తలనొప్పి రప్పించి, ఒక కళ్ళడాక్టరు దగ్గరకి పంపించి, ఆయన ద్వరా నాకు కళ్ళజోడు, నా ద్వారా ఆయనకో వంద ఫీజు, కళ్ళజోడు షాపులో కమీషన్(ఆయన కూడా బ్రతకాలిగా) ఇప్పించాడన్న మాట. అదన్న మాట సంగతి.

అప్పటిదాకా నేను మేధావిని అని గుండెల్లో గుట్టుగా వున్న ఫీలింగ్ కాస్తా కళ్ళలోంచి తన్నుకొచ్చి, కళ్ళజోడులోంచి దూసుకొచ్చేస్తుంటే అప్పుడు చూడాలి నాసామి రంగా,దానికి తోడు మా హాస్టల్లో అమ్మయిలంతా కళ్ళుజోడు పెట్టుకున్న నన్ను చూసి, తెల్సా అచ్చు ప్రొఫెసర్లా వున్నావు. భలే వున్నవు తెల్సా అంటుంటే నేనేమో ఉబ్బితబ్బిబ్బయి,ఉక్కిరిబిక్కిర ఉప్మా అయిపోయేదాన్ని.అప్పట్నుంచి ఎంత మాడెస్ట్ గా వుందామన్నా ఉత్తి మేధావి నుంచి అపర మేధావిగా ఎదిగిపోయిన ఫీలింగ్.

కొన్ని భయంకరమైన నిజాలు ఎందుకో మన ముందుకు వెంటనే రావు.కొన్నేళ్ళు మనని శునకానందంలో ముంచీతేల్చీ మళ్ళీ ముంచీ విపరీతంగా ఆనందించి అప్పుడు బయటికొస్తాయి.మెట్ట వేదాంతం ఆపి,విషయంలోకి రావచ్చు కదా అనుకుంటున్నారా? వచ్చేస్తున్నా.వచ్చేస్తున్నా. ఓరోజు పాస్ పోర్ట్ అప్లయి చెయ్యడానికిఆఫీసుకి వెళ్ళాను. నేను అక్కడ క్లెర్క్ కోసం చిరాగ్గా వెయిట్ చేస్తుంటే నా కోసం ఒక భయంకరమైన నిజం తీరిగ్గా వెయిట్ చేస్తుందని నాకసలు తెలీదు. క్లెర్క్ రాగనే వాడి చేతిలో అప్లికేషన్ ఫార్మ్ పెట్టను, వాడు అప్లికేషన్లో వున్న నా ఫొటో తీక్షణంగా చూస్తుంటే, పోనిలే ఆ ఫోటో కళ్ళజోడులొంచి దూసుకొచ్చే మేధావితనాన్ని తట్టుకోవాలంటే ఆ మాత్రం తీక్షణత అవసరంలే సరిపెట్టేసుకున్నాను. కాసేపు ఫోటో చూసాక, సరేమ్మా మీ అమ్మగారి పాస్పోర్ట్ రెడీ అవ్వడానికి ఇంకో నెల పడుతుంది అనేసాడు. అంతే కరెంట్ షాకు కొట్టిన కాకిలా కొంచెం సేపు గిలగిలా కొట్టుకుని, మౌనంగా రోదించి "సార్. అది మా అమ్మ కాదు. నేనే సారు" అని మాత్రం అనగలిగాను. ఆయనేమో బోలెడంత ఆస్చర్యపడిపోతూ నా వంక, ఫొటొ వంకా మార్చి మార్చి చూసి "తల్లీ నీకు కళ్ళజోడుందా, వుంటె అదొకసారి పెట్టుకోమ్మా" అన్నడు. నేను భయభయంగా తెసి, మొహమాటంగా పెట్టుకున్నానో లేదో వెంటనే "నీదే నీదే ఈ ఫొటొ, ఇంకా మీ అమ్మగారు అనుకున్నాను నీదేమ్మా" అంటూ ఏదో గ్రహంతర వాసుల ఉనికి తనొక్కడే కనిపెట్టేసినట్టు తెగసంబర పడిపోయాడు సోదిమొహంగాడు.

అక్కడ నుండి బయటకి రాగానే నేను మొదట చేసిన పని పూనకం వచ్చిన దానిలా ఊగిపోతూ నా ఇంటర్ రూమ్మేట్ కావ్యకి ఫోన్ చెయ్యడం."ఒసేయ్ కావ్యా నేను మీకేం అన్యాయం చేసానే?నెను కళ్ళజోడు పెట్టుకుంటే ఆంటీలా వుంటానన్న విషయం సూటిగా చెప్పకుండా, దానికి పౌడరు రాసి,మేకపు చేసి ప్రొఫెసర్ వున్నానని చెప్పి నన్ను మోసం చేస్తారా..?" అని ఉరుమే ఉలిక్కిపడెంత గట్టిగా గర్జించాను.(కొంచెం ఎక్కువయ్యింది కదా..!)

"అది కాదే నువ్వు మనం ఇంటెర్లో వున్నపుడు ఒక కథ రాసావు గుర్తుందా?" అంది కొంచెం సందేహిస్తున్నట్టు గా.నేను ఇంటెర్లో ఇంటెర్ పుస్తకాలే చదవాల్సి వచ్చేది.దాంతో బాగా బోరు కొట్టి నేనే కథలు రాసుకుని చదువుకునేదాన్ని.పాపం మా వాళ్ళకి కూడా ఫ్రతిఫలేక్ష లేకుండా నా కథలన్నీ ఫ్రీగా చదివి వినిపించేదాన్ని.ఆ రోజులు గుర్తొచ్చి తెగ సంతోషంతో గుండె బూరెలా ఉబ్బిపోయి "ఒక కథేమిటి నీ బొంద.బొలెడు కథలు రాసేదాన్ని" కొంచెం గర్వంగా అన్నను."అవునే చాలా........ కథలు.ఒక కథలో హీరో వుంటాదు.హీరోయిను వుంటుంది.వాళ్ళిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకుంటారు.విడిపోతారు.మళ్ళీ కల్సిపోతారు.కథ మొత్తం అలా విడిపోతూ కలుస్తూ వుంటారే. చివరాఖరికి అయినా కలుస్తారో లేదో గుర్తు లేదే.. ఆ కథ చదివి మీ హీరో,హీరోయినుకి కలవడం విడిపోవడం తప్పితే వేరే ఉద్యోగం సద్యోగం లేదా అని అడిగితే మీకు కధారాధన రాదు, కళాపోషణలేదు అంటూ గంట సేపు తిట్టి, అలిగి నాలుగు రోజులు కాలేజీకెళ్ళడం మానేసావు చూడు.అపుడే అందరూ కల్సి తీర్మానించేసుకున్నమే. నీకు జన్మలో నిజంగా నిజాన్ని నిజంలా మాత్రం చెప్పకూడదని." అంది.

అది విని నాకు చాలా చిరాకేసింది.అది నా కళ్ళజోడుని,నా కథల్ని,నాలో కళకారిణిని కలిపి అవమానించింది.అప్పుడే నేనో అనూహ్యమైన నిర్ణయం తీసుకున్నాను.కథలు రాయడం మానేయాలని అనుకున్నానేమొనని హమ్మయ్య నుకుంటున్నరా?అబ్బా ఆశ దోస అప్పడం వడ,అది కానే కాదు,ఎలాగైనా నా కళ్ళజోడుని వదిలించుకోవాలని.

అలా వదిలించుకునే క్రమంలో కాలగర్భంలో కొన్నేళ్ళు కల్సిపోయాయి.నన్ను మాత్రం నా కళ్ళజోడు వదల్లేదు.దాన్ని మందం మాత్రం బాగా పెరిగింది. ఒక రోజు చల్లని మీటింగ్ రూములో ఓ పిల్ల మేనెజర్ ఏమి చెప్పి నాకన్నీ తెల్సు అని వీళ్ళని ఒప్పించాలా అని దీర్ఘాచనలో వున్నాడు. నేనేమో సిన్సియర్గా ఒళ్ళు మరిచి, కళ్ళు తెరిచి నిద్రపోవడం ఎలా అని ప్రాక్టిస్ చేస్తున్నను.అలా మా టీం మొత్తం ఎవరి సీక్రెట్ అగెండాతో వాళ్ళు కుస్తీపడుతున్న ఆ క్షణాన నాకొక భయంకరమైన సత్యం తెల్సింది. ఆ రూములో ఇరవై మందిలో పదిహేను మంది కళ్ళద్దలు లేకుండా వళ్ళా సొంతకళ్ళతో కళకళ్ళాడిపోతున్నారు.ఇంకాపుకోలేక నా పక్కనున్న వాడినికుతూహలంగా అడిగాను "నీకెందుకు కళ్ళజోడు రాలెదని" అని. వాడేమో జాలిగా, కోపంగా, దీనంగా, చిరాగ్గా, విసుగ్గా, అసహ్యంగా, నిరాశగా, నీర్సంగా కాసేపు చూసి (నాకు తెల్సీ మేనేజర్కి ఫ్రస్టేషన్ వెళ్ళగక్కడం అన్న విషయంమీద లోతుగా పరిశోధన చేసుకుంటున్నట్టు వున్నాడు) "నేను లెన్స్ పెట్టుకున్నా" అని చెప్పేసి శూన్యంలో తల తిప్పేసి మళ్ళీ ప్రాక్టీసు మొదలెట్టేసుకున్నడు.

ఆ దెబ్బకి ఒక కాంతి పుంజం, ఒక వెలుగు రేఖ నా కళ్ళజోడుని చేదించి నా కళ్ళని తాకగానే, నా మనసు కొన్ని వందల వంకర్లు కొన్ని వేల టింకర్లు పోయి కటకాల(లెన్స్)మీదకి మళ్ళిపోయింది.వెంటనే పతియే ప్రత్యక్ష దైవం అని చిన్నప్పుడెప్పుడో విన్న డవిలాగు గుర్తొచ్చి "ఈ విషయం మీద మీ అభిప్రాయం ఏంటండీ" అని మా ఆయన్ని అడిగాను.మా ఆయనేమో "నీ ఇష్టం రా.నీకెలా చేయాలనిపిస్తే అలా చెయ్యు" అనేసారు సింపుల్గా.

అసలు "లెన్సా,ఏమొద్దు"అని చెప్తే "ఆయ్ నేను అంత ముచ్చటపడి అడిగితే వద్దు అంటారా?ఏంటంత పురుషాహంకారం,మగ దురహంకారం, ఉల్లిపాయ కారం,సూదిలో దారం అంటూ ఆవేశంతో ఊగిపోతూ మా ఆయన్ని సాధించడానికైనా ఆ పని చేసేదాన్ని.పొనీ అలా కాకుండా "కొనుక్కోరా.ఈ కళ్ళజోడులో అమ్మాయివి కాస్తా ఆంటీలా కనపడుతున్నావు.నీకు లెన్స్ బావుంటాయి.బాగా సూట్ అవుతాయి" అని నన్నో అరగంట పొగిడినా మురిసిపోయి,ఆనందంలో తడిసి ముద్దయిపోయి ఆ ఉత్సాహంలో అనుకున్నది కాస్తా చేసేదాన్ని.కానీ ఈయనగారేమో పెద్ద స్వేచ్చావాది.ప్రతీదానికీ నీ ఇష్టం నీ ఇష్టం అంటే నాకేమో మండిపోయి,అసలు నాకేది ఇష్టమో తెలీక కంఫ్యూజ్ అయిపోయి అస్సలు మీ గురించి మీరు ఏమనుకుంటారు,అస్సలు అభిరుచులు పంచుకోరా,అభిప్రాయలు ఇచ్చిపుచ్చుకోరా అంటూ ఉత్తి పుణ్యానే గొడవ పెట్టేసుకుంటాను.పాపం ఈయనకేమో తనేమంత ఘోరమైన నేరం చేసారొ అర్ధం కాక కాసేపు జుట్టు పీక్కుని "ఈ ఆడాళ్ళున్నారే!! అస్సలు అర్ధం కారు" అని తను కూడా బాగా కంఫ్యూజ్ అయిపోతారు.ఇంక ఇలా కాదని కిం కర్తవ్యం? అని బాగా ఆలోచించగా చించగా పెద్దల మాట చద్దన్నం మూట అని అర్ధరాత్రి రెండింటికి గుర్తొచ్చి మా అన్నయ్యకి మిసెడ్ కాల్ ఇవ్వగా పాపం ఏం కొంప మునిగిండొ అని వాడు మళ్ళీ ఫోను చేసాడు.

"అన్నయ్యా...................................."

"ఎంటే"

"ఎలా వున్నవురా..?"

"బానే వున్నానే..!నువ్వెలా వున్నావు?"

"ఏదో అలా.. బరువైనా కళ్ళజోడుతో భారంగా బతుకు ఈడుస్తున్నాను."

"ఏంటె బానే వున్నావా..? అయినా ఇంత అర్ధరాత్రి ఆ వాగుడేంటే..?"

"ఏంటన్నయ్య..! నా నయనాల గోడు నీకు వాగుడులా వుందా..?"

"నీ బొంద. ఏమి ఆలొచించకుండా బుద్దిగా పడుకో"

"నా ఆలొచనలన్నీ నా లోచనాల చుట్టూ తిరుగుతుంటే నిద్రెలా వస్తుందన్నయ్యా?"

"ఇంకాపు, నీకేమి కావాలో చెప్పి తగలడు. లేదంటే గుండెపోటొచ్చేట్టుంది నాకు"

"నా కళ్ళకి కళ్ళజోడు నచ్చట్లేదు. లెన్స్ కావలని అవి నన్ను పదే పడే రెక్వెస్ట్ చేస్తున్నయి. నేను నీకు గౌరవం ఇచ్చి నిన్ను అడుగుతున్నా.
బాగా అలోచించి లెన్స్ కొనుక్కో చెల్లీ సలహా ఇవ్వాలరా నువ్వు......"

"ఇంత మాత్రానికి నన్ను అడగడం దేనికే. సర్లే బాగా అలోచించి రేపు చెప్తాలే..." అన్నాడు.

"హన్నా!! ఏంటిరా రేపు చెప్పేది... నేను అల్రెడీ డిసైడ్ అయిపోయా..? రేపటినుండి కళ్ళజోడు పోయి కటకాలొచ్చె డాం డాం డాం. బై" అని డింగుమని ఫోన్ పెట్టేసా...

ఆ వీకెండ్ షాపింగ్ చేసేసి, ఆదివారం తెల్లారుఝామునే అయిదింటికే లేచి, గంటలు గంటలు కుస్తీ పడి నా కళ్ళని పీకి పాకం పెట్టేసి మొత్తానికి కొత్త లెన్స్ ఫిక్స్ చేసిపారేసా. ఎప్పుడూ పొరపాటున కూడా ఆదివారం పూట పది లోపు నిద్ర లేవని మా ఆయన్ని బాది బాది బలవంతంగా నిద్ర లేపేసి మరీ "ఎలా వున్నాను, దయచేసి ఈ విషయంలో అయినా మీ అభిప్రాయం చెప్పండి, నీ ఇష్టం అన్నరంటే మీ మర్యాద దక్కదు "అని గట్టిగా వార్నింగ్ ఇచ్చాను. "ఎలా వుండడం ఏంటే.. ఎప్పటిలానే వున్నావు. అసలు ఏం డిఫరెన్స్ లేదు, సేం జిడ్డు మొకం" అన్నారు.. నాకేమో ఘోర అవమానంగా అనిపించేసి ఏడుపు మొకం పెట్టేసి "స్పెక్ట్స్ తీసేసాను, లెన్స్ పెట్టుకున్నాను. ఇప్పుడు చెప్పండి" అని కొంచెం రిక్వెస్టింగ్ మోడ్ లో అడిగాను.మా హీరో గారేమో తీరిగ్గా "ఓహ్ అవునా.." అని ఓ గంట సేపు కళ్ళు నులుముకుని, ఆవలించి, చిటికెలు వేసి, మెటికలు విరిచి, ఆ తర్వతా రెండంటే రెండు నిముషాలు నా కళ్ళల్లోకి చూసి ఓ పేరు తిరగని హిందీ సినిమా పేరు సినిమా చెప్పి,అందులో హీరోయిన్లా వున్నావన్నారు. అసలా మాటలకి ఉబ్బిపోయేదాన్నే, ఇంతలో నా కళ్లజోడు కథ గుర్తొచ్చింది. అందుకే ముందు జాగ్రత్తగా "నేను అస్సలు ఏమీ అనుకోను. నిజం చెప్పరా ప్లీజ్" అని అడిగాను కొంచెం గారంగా."నువ్విలా మొహమాటపెట్టేస్తే ఈలా చెప్పు. నిజం చెప్పలంటే ఆ సినిమాలో హీరోయినే లేదసలు. అందులో ఓ గున్నేనుగు వుంటుంది. ఈ రోజు నీ కళ్ళు అచ్చు దాని కళ్ళలానే వున్నాయి . అది కూడా నీలానే కళ్ళు తెగ చికిలిస్తూ వుంటుంది సినిమా మొత్తం" అని సెలివిచ్చారు...

అసలా ఆ క్షణంలో ఆయన్ని ఒంగోబెట్టి మరీ వీపు మీద దబీ దబీమని కొట్టాలి అనిపించింది. కానీ పతియే పత్యక్ష దైవంగా భావించే పతివ్రతలు అలా చెయ్యకూడదని గుర్తొచ్చి డ్రాప్ అయిపోయాను.....హ్మ్మ్...ప్చ్..అయ్యో పాపం..అలా నా కటకాలు అటకెక్కాయి. నా కళ్ళద్దాలు మళ్ళీ నా నెత్తికెక్కాయి.

సశేషం...
ఇదో అంతులేని కథ(వ్యధ)

బొమ్మని చూస్తే .......

దీనికి ఆ బొమ్మలుంటే చాలు, తిండి, నిద్ర ఏమక్కర్లేదు అని ముద్దుగా విసుక్కునే అమ్మ.. ఏమ్మా మీ బొమ్మల పెళ్ళికి మమ్మల్ని పిలుస్తావా అని నవ్వుతూ అడిగే నాన్న... మీ అమ్మాయిని మా మనవడి కొడుక్కి ఇచ్చి పెళ్ళి చేస్తావా అని వేళాకోళం ఆడుతూ ఏడిపించే ఎదురింటి తాతయ్య... అసలు నాకు ఊహ తెల్సిన దగ్గర్నుంచీ నా ప్రియనేస్తాలు నా బుజ్జి బొమ్మలే.. నేను స్కూలుకెళ్ళాలంటే వాటిని వదిలి వెళ్ళాలని బెంగ.. స్కూల్ నుంచి రాగానే వాటి ముందు వాలిపోయేదాన్ని.దాన్నే మిస్ అవ్వడం అంటారని నాకప్పడు తెలీనే తెలీదు.

ఆ బొమ్మల్ని నాన్న తాటాకులతో చేసేవారు.కొబ్బరాకులతో కూడా చెయ్యొచ్చు. కానీ వారానికే ఎండిపోయి అదోలా అయిపోయేవి. అందుకే తాటాకు బొమ్మలకే నా ఓటు. తాటాకులేమో ఓ పట్టాన దొరికేవి కావు. వున్న బొమ్మలు ఎన్నున్నా మనకి సరిపొయేవి కావు. అమ్మా, నాన్నా, ఇద్దరు బుడ్డి బుడ్డి పిల్లలు, మళ్ళీ బుడ్డోళ్ళు ఆడుకోవడానికి ఫ్రెండ్స్, తాతయ్య, అమ్మమ్మ, మావయ్యలు, పిన్నులు మరి ఇంత పెద్ద ఫేమిలీ అంటే మాటలా..దానికి తోడు వాటికేమయినా జబ్బు చేసినా(వాటితో 24*7 ఆడ్డం వల్ల శిధిలావస్థకి వచ్చేయడమన్న మాట),ఇంకా వాటికి ఏమన్నా ఏక్సిడెంట్స్ గట్రా (అంటే పక్కింటి సుధ తనకి లేవనే ఉడుకుమోత్తనంతో వాటిని చించేయ్యడం, ఎదురింటి శ్రీలక్ష్మి నా మీద కోపంతో వాటిని దొబ్బేయడం, కుదరకపొతే కాలి కింద వేసి తొక్కేయ్యడం లాంటివి) జరిగినా మళ్ళీ కొత్త బొమ్మలు రావల్సిందే.. అందుకే తాటాకుల కోసం నాన్న బుర్ర తెగ తినేసేదాన్ని. నా గోల భరించలేక నాన్నయితే పెద్ద తాటాకు కొమ్మ తెచ్చి దొడ్లో పడేసేవారు.. అయినా మనకి కరువేననుకోండి. అది వేరే విషయం.

నాకు అమ్మ చక్కగా మంచి గౌన్లు వేసి, జడేసి పూలు పెట్టి, రంగుల రంగుల పూసల దండలు, గాజులు వేసి భలే రెడీ చేసేది. మరి నేను అలానే నా బొమ్మల్ని రెడీ చెయ్యాలి కద...అందుకని చీరలు, నగలు అంటూ ఒకటే హడావిడి. ఊ అంటే, ఆ అంటే బొమ్మలకి కొత్త బట్టలు అంటావు అని అమ్మ కోప్పడేది. మరి ప్రతీ ఆదివారం బొమ్మల పెళ్ళి. పెళ్ళంటే ఫేమిలీ ఫేమిలీ మొత్తానికి కొత్త బట్టలు కావాలి కదా. ఈ
పెద్దోళ్ళున్నారే.. అర్ధం చేసుకోనే చేసుకోరు. దానికోసమని వారం మొత్తం టైలరింగ్ షాప్ చుట్టూ ప్రదక్షిణలు. మా అన్నయ్యేమో అమ్మా ఇది చిరాగ్గా ఎప్పుడూ చూసినా అక్కడే వుంటుందే అని తొక్కలో చాడీలు.అయినా మనం తగ్గుతాము ఎంటి..? పై పెచ్చు అమ్మా నెను అడిగితే టైలరబ్బాయు నాకివ్వటం లేదే, నువ్వొచ్చి రికమండ్ చెయ్యవే అని రివర్సులొ అమ్మ బుర్ర తినేసేదాన్ని.ఏ మాటకి ఆ మాట ప్పుకోవాలి.అమ్మని
బలవంతంగా తోడు తీసుకెళ్తే మంచి మంచివి (పట్టువి,జిగేల్ జిగేల్ అని మెరిసేవి) ఇచ్చేవాడు.

ఇంక నగలు.వాటి తయారీకి మన హస్తకళా ప్రావీణ్యం తెగ చూపించేసేవాళ్ళం. పక్కింటి ఆంటీ పాపం చిప్స్ కుడుతుంటే ఆ ఆంటీ పక్కన కూర్చుని సోది కబుర్లు చెప్తూ ఓ నాలుగు, పది, ఇరవై చిప్స్ గుమ్మం ముందున్న డోర్ మ్యాట్ కిందకి తోసేసి ఆ తర్వత తీరిగ్గా పేద్ద దండ (కాసుల పేర) గుచ్చి బొమ్మలకి వేసేదాన్ని. అయ్యో అది దొంగతనం కదా అనకండి. అప్పట్లో నా బొమ్మ తల్లి హృదయం దాన్ని నా బొమ్మలకి కాలవల్సినవి సమకూర్చుకోడం, సేకరించుకోడం అనేసుకునేది అన్న మాట. అదన్న మాట సంగతి. పిన్ని దగ్గర తీసుకుని గుచ్చిన మిలమిలా మెరిసే నీలం పూసల గొలుసు, ఎర్ర పూసల వడ్డాణం, రెండంటే రెండు గోల్డు పూసల మంగల సూత్రం... ఇంకా పచ్చ పూసల దండ అవన్నీ ఎంత ముద్దుగా వుండేవో!!! కాకి పిల్ల కాకికి ముద్దు అనకండి. నా బొమ్మ తల్లి హృదయం తల్లడిల్లిపోద్ది.

చెప్పడం మర్చిపోయాను. నా పెళ్ళికూతురు బొమ్మకి జడ కుడా వుండేది.నకప్పట్లో పెద్ద పెద్ద బారు జడలు వుండేవి. ఊడిపోయిన నా జుట్టుని దాచి ఆ జుట్టుతో దానికి అమ్మ జడేసింది. దాన్ని అందంగా అల్లి చివర్ని సన్నని రిబ్బన్ ముక్క కట్టేది. దానికి కూడా నాతొ పాటు రోజూ జడేయాల్సిందే. పాపం అమ్మ, నీకూ నీ బొమ్మలకి సేవలు చెయ్యలేకపోతున్ననే తల్లీ అంటూ నవ్వుతూ కోప్పడేది.పెరట్లో మొల్ల, మల్లె,
కనకంబరాలు, విష్ణు వర్ధనాలు, మందారం రేకలు ఏదో ఒకటి తెచ్చి మా హీరోయిన్ కి సింగారించేదాన్ని.

నా బొమ్మలు కింద పడుకుంటున్నాయి, వాటికి నొప్పెడుతుంది. వాటికి పరుపు కొంటావా, లేక నన్ను కింద పడుకోమంటావా అని తిక్క పేచీ పెడితే నా పోరు పడలేక,అమ్మ ఇంట్లో వున్న పాత బట్టలన్నీ పోగేసి వాటిని చిన్న చిన్న ముక్కలు చేసి జాగ్రత్తగా బొంత కుడుతుంటే ఏదో అద్భుతం చూస్తున్న అనుభూతి, ఎవరెస్ట్ ఎక్కినంత ఆనందం. ఒకసారయితే మా చిన్నక్క నా బొమ్మలకని బుల్లి బుల్లి గౌన్లు, చిట్టి చిట్టి చొక్కాలు కుట్టి తీసుకొచ్చింది.గాల్లో తేలినట్టుందే,గుండె పేలినట్టుందే అన్నంత సంబరం. ఆ రోజు మొత్తం నా కళ్ళల్లో ఆనందం కన్నీరై ప్రవహించేసింది.వాటినే ఆనందభాష్పాలు అంటారని ఆ తర్వాత తెలుగు సినిమాలు చూసి తెల్సుకున్నానులెండి.

అలా వాటితో ఆడీ ఆడి, రాజ్య ప్రజల కోరిక మేరకు ఏడో తరగతి చదివి లోకాన్ని ఉద్దరించాలన్న వారి విన్నపంతో నా నేస్తాల్ని మా ఇంట్లోంచి పంపించేసి నా మనసులో చోటుతో సరిపెట్టుకోమనాల్సి వచ్చింది.I miss those days so much.I miss my tiny n beautiful family members so much. ఆ చిన్ని చిన్ని సంతోషాలు, చిట్టి చిట్టి బంధాలు మళ్ళీ రమ్మన్నా రావేమో!!!

పనిదేవుడి అనుగ్రహం సంపాదించడం ఎలా..?

పనిదేవుడి అనుగ్రహం సంపాదించడం ఎలానో నేను మీకు చెప్తాను అనుకుంటున్నారా..? అబ్బబ్బే అదంత వీజీ అయితే నేను ఈ పోస్ట్ ఇంత భారమైన హృదయంతో(అంటే బోల్డంత బాధపడిపోతూ అన్న మాట) ఎందుకు రాస్తాను చెప్పండి?అస్సలు ఈ పని దేవుడు ఎవర్రా బాబు తల పట్టుకుంటున్నారా..?అయితే మీకు ముందు నా పని కష్టాల గురించి కుంచెం నాలెడ్జ్ ట్రాన్సఫర్ చెయ్యాలి.అస్సలు అన్ని కష్టాల్లోను పేద్ద పేద్ద భయంకరమైన,భీభత్సమైన, దారుణమైన కష్టాలు ఈ పని కష్టాలు. ఫ్రిజ్జులో పాలు పెట్టు బంగారం అంటుంది అమ్మ... బంగారం అనగానే ఉబ్బిపోయి ఆనందంగా, నేను పని చెయ్యగలను అని అమ్మ నమ్ముతోంది అని గర్వంగా పాలు ఫ్రిజ్జులో పెడ్తానా..? అదేంతో తెలీదు కాని తిరిగి చూసేసరికి సగం పాలు నేల మీద, మిగతావి ఫ్రిజ్జులోనూ (మొత్తానికి అన్నీ) ఒలిగిపోతాయి.అమ్మేమో బంగారం అన్న నోటితోనే ఒక్క పని సరిగ్గా చెయ్యవు కదా...? పనికి డబుల్ పని ..ఏం పిల్లో ఏంటో అని విసుగేసుకుంటుంది. నేనేమో ఫుల్ హర్ట్ అయిపోతాను....ఇందులో నా తప్పేమి వుంది చెప్పండి?

ఇంక వంట, అదేం వంటో ఏమో, ఒక్కో వేపుడుకి ఉల్లిపాయలు ముందు వెయ్యాలి, ఒక్కోదానికి తర్వాతా వెయ్యాలి, కాసేపు సింలో పెట్టాలి, కాసెపు హైలో పెట్టాలి..కొంతసేపు మూతపెట్టాలి, కొంతసేపు తీసెయ్యాలి... ఒక్కటీ పద్దతిగా వుండదు. అదే మాట అమ్మతోఅంటే "నీ బొంద, వాటికి పద్దతి లేకపోవడం కాదు" నీకు వంటంటే శ్రద్ద లేదు అంటుంది...

అందుకే ఒకసారి పౌరుషానికి పోయి శ్రద్దగా నేర్చుకోవాలని గాట్టిగా డిసైడ్ అయ్యి అమ్మా అమ్మా ఈ రోజు నేను కూర వండుతాను, వండుతాను అని బాగా పోరాడాను....పాపం అమ్మేమో పెద్దమనసుతో "పాపం పిచ్చి మాలోకం సర్దా పడిపోతుంది. మొన్న మాడ్చింది సరే, ఈ సారైనా బాగా వండకపోతుందా" అనే ఆశవహ ధృక్పధంతో (నిజానికి నా నస హింస భరించలేక) తన వంటింటి సామ్రాజ్యపు పగ్గాలు నా చేతికిచ్చింది..మొన్న మాడ్చాను కాదా ఈ సారి ఎలా అయినా మాడ్చకుండా వండాలనే పట్టుదలతో దాన్నే చూస్తూ, కలుపుతూ, కెలుకుతూ శ్రద్దగా వండి వార్చి టేబుల్ మీద సర్దాను.

ఈలోపు నాన్న వచ్చారు.నాన్నని సప్రైజ్ చేసెయ్యాలి అన్న అవిడియాతో (వండింది నేను అని తెలిస్తే ఆకల్లేదని పారిపోతారేమోనన్న అనుమానంతో) నేనే వండానని చెప్పకుండా ఏమి చెప్తారా అని అని ఆత్రంగా పక్క రూములో వెయిట్ చేస్తున్నాను. ఇంతలో నాన్నేమో "లక్ష్మీ కూర అమ్ములు చేసిందా" అనగానే నేను చేసానని నాన్నకెలా తెల్సింది, అంత బాగా చేసానా అని ఆశ్చర్యపోయి, అనందపడిపోయి, హార్ట్ అటాక్ తెచ్చేసుకునేలోపులోనే "ఈ రోజు... అస్సలు వుడకలేదు. అందుకే అలా అడిగాను" అని గాలి తీసేసారు.నేనేమో "అమ్మ వండినపుడు కూడా అప్పుడప్పుడు సరిగా వుడకదు కదా మరి నేనే చేసానని ఎలా అనేస్తున్నావు" అని యుద్ధానికి దిగాను..నాన్నేమో నవ్వుతూ "మీ అమ్మ వండితే ఎప్పుడైనా అక్కడక్కడా ఉడకదు... నువ్వు వండితే ఎప్పుడూ ఒక్క ముక్క కూడా ఉడకదు, లేకపోతే నల్లగా మాడిమసయిపోతుంది...అయినా నీకెందుకు తల్లీ ఈ పాట్లు" అనేసి వెళ్ళిపోయారు.. నాకైతే మాకెందుకమ్మా నీ వంటలు అన్నట్టు వినిపించింది.. ప్చ్..ఏం చేస్తాము... ?

అప్పుడెప్పుడో లండన్లో వున్న మా అన్నయ్య, నిమ్మకాయల పప్పు ఎలా చెయ్యాలో అమ్మని అడుగు అని మెయిల్ పెట్టాడు. "దున్నపోతు,తొక్కలో నిమ్మకాయల పప్పు ఎలా చెయ్యాలో నాకు తెలీదు అనుకుంటున్నాడా..?అమ్మని అడిగి అని చెప్పు అని నా మేధస్సుని అవమానిస్తాడా" అని కేజీలు కేజీల రోషం వచ్చేసింది. ఆ దిక్కుమాలిన రోషంతో "ఏముంది సింపులే పప్పు వుడకబెట్టుకో,రసం తీసి పక్కన వుంచుకో,పప్పు, రసం, ఉప్పు, పోపు కలిపి పొయ్యి మీద కాసేపు వేడిచేసేసుకో,అంతే ఘుమఘుమలాడే నిమ్మకాయ పప్పు రెడీ" అని మెడ నొప్పి పుట్టేలా బాగా తల పైకెత్తి సగర్వంగా మెయిల్ పెట్టాను.

వాడు వెంటనే ఫోన్ చేసి "పప్పు,నిమ్మకాయ రసం కలిపి వేడి చేస్తే చేదుగా అయ్యి తగలడిపోద్ది..నిద్రమొహం..." అని ఫోన్ చేసి మరీ పడీ పడీ నవ్వాడు... అంత తెల్సున్న పోటుగాడు నాకెందుకు మెయిల్ పెట్టాలొ, ఎందుకు అంతలా నవ్వి నా ఆత్మగౌరవం మీద దెబ్బకొట్టాలో..?..అంతా ప్రతిపక్షాల కుట్ర. అందుకే అంటాను రోషం, పౌరుషంలాంటి బరువైన ఎమోషన్స్ మనకంతగా సూట్ అవ్వవని.

పోన్లే వంటలాంటి సంక్లిష్ట కార్యక్రమాలు మనకి అచ్చి రాలేదులే అని చిన్న చితకా పనుల మీద చెయ్యి వెయ్యాలని ఘాటుగా, గాఢంగా (ఈ విశేషణాలు తప్పయితే తిట్టకండి, బావున్నాయి కదా అని వాడేసాను) నిశ్చయించుకుని అమ్మ గుడికెళ్ళినపుడు ఓ రోజు ఇంట్లో వున్న కూరలన్నీ తరిగేసి ఫ్రిజ్జులో సర్దేసాను... అమ్మ ఇంట్లోకి రాగానే మంచినీళ్ళ కోసం ఫ్రిజ్జు తెరవగానే ఆశ్చర్యంతో, అనిర్వచనీయమైన అనుభూతితో అలా అవాక్కయిపోయి నిలబడిపోయింది... కాసేపటకి తేరుకుని అమ్మలూ ఫ్రిజ్జులొ ఏం పెట్టావే ఏదో చెడ్డ వాసన వస్తుంది అని అడిగింది...నాకు ఆవేశం పొంగుకొచ్చేసింది... మీరెప్పుడూ ఇంతే. నెనేం పని చేసినా మెచ్చుకోరు.. ప్రొత్సహించరు.. ఇలానే పేర్లు పెడ్తారు.." అని నిప్పులు కక్కేసాను (అంటే నిజంగా నిప్పులు కక్కలేదు, గాట్టిగా గట్టిగా అరిచేసానన్న మాట) అమ్మేమో "దయచేసి ముందు నువ్వేమి ఘనకార్యం చేసావో చెప్పవే... ఆనక నీకు కావల్సింత సేపు తీరిగ్గా మెచ్చుకుంటాను" అని బతిమాలింది.

సంబరంగా మొహం పెట్టి "కూరలన్నీ తరిగి ఫ్రిజ్జులో పెట్టేసాను." అని చెప్పాను.అమ్మేమో "అమ్మో అమ్మో ఎంత పని చేసావే" అన్నట్టు సూర్యకాంతం చూపు చూసి గబా గబా ఫ్రిజ్జు మొత్తం అంతా వెతగ్గా, ఓ కవరు కనిపించింది..ఆ కవరు కనిపించగానే అమ్మ కనుబొమ్మలు ముడిపడ్డయి (అంటే సీరియస్ అయ్యింది అని అర్ధం) . ఆ కవరులో ఏముందా అనేగా మీరిప్పుడు కుతూహలపడిపోతున్నారు. ఆ టైములో నేనూ అలానే కుతూహలపడ్డాను.. అమ్మ మాత్రం బాగా కోప్పడింది. ఎందుకంటే ఆ కవర్లో ఉల్లిపాయలు, వెల్లుల్లిపాయలు తరిగిపెట్టాను.... వాటి వాసనతో ఫ్రిజ్జంతా వెలగబెట్టానన్న మాట. అదీ సంగతి... ఇంక మొదలు "పనంటే ఎంత జాగ్రత్తగా చెయ్యాలి, ఎన్ని ముందు వెనకలు అలోచించాలి, ఎలా ధ్యాస మొత్తం పని మీదే పెట్టాలి" అనే అజెండాతో గట్టిగా ప్రైవేటు చెప్పేసింది...!! ఇలా ప్రైవెట్లు చెప్పేటపుడు ఏదోలే చెప్తుంది అని అటూ ఇటూ దిక్కులు చూసామా..? అయిపోయాము అన్నమాటే..వింటున్నాము అన్నా వినిపించుకోదు... ఈ అమ్మలతో ఇదే కష్టం. చిన్నప్పటి నుండి పిల్లల్ని పెంచేసి బాడీలాంగ్వేజ్ బట్టీ కొట్టేసి మనసులో ఏముందో ఇట్టే కనిపెట్టేస్తారు.

అవన్నమాట నా సేంపిల్ పని కష్టాలు. అయినా నా పని కష్టాల గురించి చెప్పుకుంటె పోతే ఇలా ఒకటా రెండా.. నేను సిన్సియర్గా చేద్దామనే అనుకుంటాను...ఇల్లు తుడిస్తే చీపురు అరిగిపోయి, విరిగిపోయినంత పని అవుతుంది.దుమ్ము మాత్రం ఎక్కడది అక్కడే వుండిపోతుంది. అట్లు వేస్తే పెనం మీద నుండి ఊడి రావు, వచ్చినా కనీసం పది పదిహేను ముక్కలు అవుతాయి...గిన్నెలు సర్దితే వీలైతే నాలుగు సొట్టలు, కుదిరితే ఎనిమిది చిల్లులు. రూము సవరిస్తే ఒకటో రెండు వస్తువులు (అంతే అంతకన్నా ఎక్కువ కాదు) పగులుతాయి. ఈ కష్టాలన్నీ నాకు పని దేవుడి అనుగ్రహం లేకపోవడం వల్లే నన్ను చుట్టుముట్టేస్తున్నాయి...పనిదేవుడ్ని ప్రసన్నం చేసుకోడానికి ఏమైనా రంగురాళ్ళు, జాతిరాళ్ళులాంటివి దొరుకుతాయేమో చూడాలి. మీకేమైనా తెల్సిన మార్గాలుంటే నాక్కుంచెం చెప్పండే..!లేదంటే మీరు కూడా మా అమ్మలాగ పనంటే శ్రద్దగా, ఓపికగా, నిదానంగా, వందనంగా చెయ్యాలని ప్రైవేటు చెప్పేస్తారా..?